مقایسه خواص پوزولانی نانو سیلیس، میکروسیلیس و پرلیت در خصوصیات رفتاری و دوام بتن خود تراکم و پیشنهاد دو روش آزمایش برای بتن خود تراکم

بتن خودتراکم نوعی از بتن های توانمند می باشد که تحت وزن خود و بدون نیاز به ویبره در قالب جای می گیرد. از سوی دیگر خوردگی از مشکلاتی است که همواره عواقب زیان آوری برای جوامع بشری در پی داشته است. سازه های بتن مسلح از خوردگی یون کلر آسیب پذیر بوده و در سرتاسر جهان نمونه های فراوانی از این نوع خوردگی مشاهده شده است. در این تحقیق تأثیر پوزولان های نانوسیلیس (2.5، 5 و 7.5 درصد)، میکروسیلیس (5، 10 و 15 درصد) و پودرپرلیت (2.5، 5 و 7.5 درصد) بر خصوصیات رئولوژیکی و دوام بتن خودتراکم در برابر خوردگی کلریدی ارزیابی شد. جهت دستیابی به خواص خودتراکمی از فوق روان کننده (2 درصد وزن سیمان) و هوازا (0.2 درصد وزن سیمان) استفاده شد. آزمایش های جریان اسلامپ، حلقه j، قیف v، قیف u، جعبه l، مقاومت فشاری (مکعبی و استوانه ای)، پتانسیل نیم پیل، چکش اشمیت، مقاومت الکتریکی، جذب آب، تعیین عرض ترک و مدول الاستیسیته دینامیکی بر اساس روش التراسونیک به بتن های تازه و سخت شده اعمال گردید. نتایج حاصل نشان می دهند که طرح های اختلاط حاوی 5 درصد نانوسیلیس، 10 درصد میکروسیلیس و 2.5 درصد پودر پرلیت در آزمایش های خودتراکم نتایج بهتری کسب نموده اند. همچنین در تمامی نمونه ها، هیچگونه احتمال خوردگی در آزمایش های پتانسیل نیم پیل تا سن 28 روزه وجود نداشته و در سن 90 روزه، پتانسیل نیم پیل نمونه حاوی 7.5 درصد نانوسیلیس mv 232 کمتر از نمونه کنترل بود. مقاومت الکتریکی نمونه های حاوی 10 و 15 درصد میکروسیلیس بیشتر از 120 کیلواهم بوده که مبین عدم وقوع خوردگی است. جذب آب نمونه های حاوی 5 و 7.5 درصد پودرپرلیت بترتیب 8.66 و 25.98 درصد کمتر از نمونه کنترل بوده است. در این پایان نامه دو روش آزمایش جدید جهت بررسی خواص ایزوتروپی و همگنی بتن خودتراکم پیشنهاد شده که لوازم و نحوه انجام آنها به تفصیل در فصل مربوطه تشریح گردیده است.